Mam prawie 14 lat (tak, tak ujawniam wam kolejny fakt z mojego życia), jednak niektóre rzeczy już rozumiem. Około 2 lat temu czytałam książkę o dziewczynie, która cięła się, bo ból fizyczny przynosił jej ukojenie i zapominała o bólu psychicznym. Pomyślałam wtedy "Kurcze to jakaś dziwaczka. Jak można się ciąć? To nie realne! Nikt normalny tego nie robi!"... A jednak.
Jestem w I gimnazjum. Znam wielu wspaniałych ludzi z którymi jestem teraz w klasie. Jednych znam od kilku dobrych lat, innych dopiero poznałam, jednak każdy ma już miejsce w moim sercu.
Około miesiąca temu, siedząc w klasie i myśląc o niebieskich migdałach, usłyszałam urywek rozmowy moich koleżanek:
"Tnie się? Jak to możliwe?"
Spytałam się o co chodzi.
"Anka się tnie z powodu chłopaka"
Słowa te całkowicie sprowadziły mnie na ziemię. Z Anką chodziłyśmy do jednej klasy od połowy roku, jednak znałyśmy się dłużej. W 3 klasie byłyśmy razem u komunii. Wiadomość, że sprawiała sobie ból była szokująca. Nigdy nie myślałam, że spanie ona tak nisko z powodu jakiegoś chłopaka!
Gdy spytałam się jej, czy naprawdę cięła się, na początku się wykręcała, jednak znaki, widoczne na jej rękach mówiły co innego. Po chwili pękła i opowiedziała mi, że to prawda, i że jej chłopak był z nią i jeszcze jedną dziewczyną jednocześnie. To bolało. Cięcie się było jej sposobem na zapomnienie bólu, jaki sprawiła zdrada chłopaka. Każdy, kto się o tym dowiedział, tłumaczył jej, że to nic nie działa, jednak ona nikogo nie słuchała. Jedyne o czym myślała, to ból po stracie.
Ale to jeszcze nie koniec, moich znajomych o których dowiedziałam się prawdy!
W tym tygodniu, gdy byłam w szkole muzycznej, moja koleżanka miała czarny sweterek. Podwinęła go, by łatwiej grać na fortepianie i wtedy to zobaczyłam. Świeże znaki po cięciach, a do tego jedno w kształcie SERCA! Patrzyłam się na nie przez dłuższy czas, aż w końcu Marta zorientowała się i szybko opuściła rękawy, jednak to co się stało, już się nie odstanie.
Marta zaczęła panikować. Prosiła żebym nie rozpowiadała, bo już więcej tego nie zrobi. To był jednorazowe załamanie i to się nie powtórzy. Powiedziała, że jej mama wie o tym i że wszystko już jest wyjaśnione. Oczywiście obiecałam, że nie powiem, ale coraz bardziej martwię się o nią.
Cięcie się do niczego nie prowadzi, jedynie sprawia chwilowe ukojenie od bólu psychicznego, jednak ludzie, PO CO WAM TO? Nie rozumiem, co da chwila wolna od cierpienia psychicznego, jeśli w tym czasie cierpisz fizycznie. To się nie uzupełnia. Wiem jak jest, gdy się cierpi, ale cięcie się nie pomoże w niczym. Czasami trudno jest mówić o tym co czujemy, to prawda. Ale szczera rozmowa z kimś bliskim pomoże nam i uchroni od konsekwencji, jakie wywołuje nieokiełznanie uczuć, które potrafią być potężną bronią przeciwko nam samym.
.JPG)
O czym mowa? O miesiącu tematycznym. Próbowałam, ale się nie udało. Jak się mówi: lepiej żałować, że się coś zrobiło, niż tego, że siedziało się bezczynnie ( takie z moimi modyfikacjami). Szczerze mówiąc to mam multum pomysłów, ale jakoś nie mogę napisać nic związanego z żaglami. Od teraz BRAK OGRANICZEŃ TEMATYCZNYCH. Może kiedyś pojawi się coś jeszcze o Szanty, ale już jako pojedynczy post... To chyba tyle :)
Wszyscy fani serii Dary Anioła czekali w napięciu na dzień, gdy pojawi się informacja o kolejnych osobach, które zagrają w #Shadowhunders. Wczoraj, około godziny 20.00, na Twitterze zostało ujawnione kto wcieli się w rolę wspaniałej, książkowej pary - Sizzy.
Kochani!
1. Będziesz pamiętała? Dla mnie? Bo ja... kochałem tylko raz, tak naprawdę, przez całe życie. Będziesz pamiętała, że cię kochałem? To nadaje mojemu życiu... sens. ~ Pamiętniki wampirów. Północ.
Fantasy - gatunek literacki lub filmowy używający magicznych i
innych nadprzyrodzonych form, motywów, jako pierwszorzędnego
składnika fabuły, myśli przewodniej, czasu, miejsca akcji, postaci
i okoliczności zdarzeń. Fantasy jest na ogół odróżniane
od science fiction oraz od horroru, przy założeniu,
że względnie nie wchodzi w tematykę naukową (w sensie SF) lub
tematykę grozy (ang. macabre). Jednak gatunki te w znacznym
stopniu przenikają się. Wszystkie trzy mieszczą się w
speculative fiction).
Znacie tego pana? Tak?! No jak można go nie znać! Jest to cudowny kapitan Jack Sparrow, kapitan Czarnej perły, kapitan z krwi i kości! Kilka tygodni temu po raz pierwszy oglądnęłam Piratów z Karaibów (tak wiem, zacofana jestem) i po prostu zakochałam się w nim. Mimo swojej arogancji i swojej pseudo postawy "liczę się tylko ja" ma on wiele pozytywnych cech takich jak odwaga czy poczucie odpowiedzialności. W najbliższym czasie MUUUUSZE jeszcze raz oglądnąć Piratów, a dla was tak na zachętę (jeżeli też jesteście zacofani, tak jak ja kiedyś byłam) wstawiam kilka zdjątek i nie tylko MOJEGO pirata <3 :)
Tak, tak, tak!!! Przepadłam, utonęłam, zostałam opętana czy co tam jeszcze chcecie. Czytając te książki byłam tykającą bombą pełną emocji. Ale, ale o czym tu w ogóle mowa? O serii Nocna szkoła oczywiście! Jeżeli szukacie czegoś z wartko płynącą akcją, pełnego niespodziewanych zwrotów akcji oraz BEZ elementów fantastycznych, to doskonale trafiliście. Wszystko w tych książkach jest tak emocjonujące i wciągające, że nie dacie rady się od nich oderwać po przeczytaniu pierwszej części, będziecie czuli niedosyt, będziecie chcieli więcej, a gdy skończycie Zbuntowanych, z niecierpliwością oczekiwać będziecie na ostatnią cześć serii. Gwarantuję wam to.
